[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Përkthyesit thjesht nuk njiheshin. Ata nuk prisnin të fitonin shumë, vetëm aq sa për të jetuar. Në të vërtetë shumë pak persona ishin të trajnuar si përkthyes, por shumica kishin një edukim të mirë universitar dhe njohuri të mira të gjuhëve, të paktën të gjuhës së tyre. Unë kisha një mike e cila i përkiste pikërisht asaj kategorie dhe rrethi im i miqve u zgjerua duke përfshirë edhe përkthyes të tjerë. Zbulova se ishin shumë më interesantë si njerëz dhe se shpesh kishim përvoja të ngjashme jete. Kurrë nuk e kam patur të vështirë të zë miq, por gjithmonë ndjehesha "ndryshe" dhe jam e sigurt që edhe ata e ndjenin këtë. Kur mikja ime doli në pension, ajo më rekomandoi si zëvendësuesen e saj. Tashmë hyra në mbretërinë e Risigurimit, për të cilën nuk dija asgjë. Unë isha gjithashtu përkthyesja e vetme atje, pa shumë mbështetje. Megjithatë, ishte një tjetër arritje… Në punën time të re, fillova të shfletoj skedarët, të bëj pyetje dhe arrita që kompania të më regjistrojë në kurset e sigurimeve. Kolegji i Sigurimeve ishte në anën tjetër të rrugës, dhe unë lexoja ligjet për zjarrin, policat e sigurimit dhe katalogët e zjarrfikësve në bibliotekën e tyre. Po mësoja atë që kurrë nuk kisha pasur mundësinë të bëja më parë: hulumtimin. Herën e parë që m'u desh të përktheja një propozim për qëllime sigurimi të një impianti bërthamor, mora një telefonatë nga kreu i departamentit atje, duke më uruar për punën që kisha bërë. "Goxha mirë në krahasim me atë që jemi mësuar ne zakonisht," tha ai. Çfarë gëzimi! Ajo që ndodhi ishte se unë kërkova informacion tek një dokument në skedarë të ngjashëm me atë që po përdorja për udhëzim, por kur pashë se paraardhësi im kishte përdorur fjalën “qendër” në vend të fjalës “bërthamë”, kuptova se skedarët nuk më hynin në punë. Kalova në anën tjetër të rrugës tek biblioteka dhe kërkova për "centralet bërthamore" dhe menjëherë gjeta të gjithë terminologjinë që më duhej. Sigurisht, sot duhet shumë më shumë se kaq për të qenë një përkthyes i mirë... |